کد: ۶۸۸
گل جعفری طلایی گیاهی علفی و یکساله است یکی از گل های زینتی از گونه های گل جعفری و از خانواده ی گل ستاره ای ها می باشد.
خصوصیات گیاهشناسی جعفری طلایی:
“گیاه جعفری طلایی” “GOLDEN MARIGOLD” یکی از گل های زینتی از گونه های گل جعفری و از خانواده ی گل ستاره ای ها می باشد. جعفری طلایی بومی بسیاری از مناطق مکزیک، آمریکای مرکزی، کلمبیا و پرو است.
جعفری طلایی گیاهی علفی و یکساله است که می تواند حدود ۵۰ سانتیمتر (۲۰ اینچ) نیز طول داشته باشد. برگ ها کم و بیش دارای ۳ سانتیمتر طول، با بریدگی ها و تقسیمات عمیق و در بخش های کوچک دیده می شوند. جعفری طلایی تعداد زیادی گل های زرد تا نارنجی رنگ و به صورت انتهایی (در انتهای شاخه ها) تولید می کند. هر سرشاخه دارای ۷ تا ۹ صفحه گل کوچک است. گل های جعفری علاوه بر جنبه ی زیبایی، خوراکی بوده و به عنوان چاشنی غذاها مورد استفاده قرار می گیرند.
شرایط محیط رشد و نگهداری جعفری طلایی:
جعفری طلایی نیز مانند سایر گونه های جعفری، آفتاب دوست بوده و در نقاط آفتابی و گرم رشد خوبی دارد. در دماهای کمتر از ۱۶ درجه سانتیگراد، رشدشان کند بود و کلروزه می شوند. جعفری طلایی به رطوبت بالا نیز به نسبت حساس است. برای گلدهی بهتر باید گل های پژمرده چیده شود.
نسبت به قوی بودن زمین از خود حساسیت نشان نمی دهند ولی زمین های مرغوب و قوی باعث می شود که بوته رشد خوبی داشته و در نتیجه گل های درشت تولید کند. پی اچ مناسب محیط کشت آن ۶ تا ۶.۵ است.
آفات و بیماری ها جعفری طلایی:
از مهمترین بیماری های آن پژمردگی، بوته میری، بلایت ناشی از بوتریتیس، پوسیدگی ریشه و ساقه و بیماری های برگی است. از آفات مهم جعفری طلایی کنه نیز است که با استفاده از سموم قارچ کش و کنه کش می توان این بیماری ها و آفات را کنترل نمود.
مسمومیت ناشی از آهن در پی اچ های پایین خاک گزارش شده است. علامت های مسمومیت آهن، شامل نقاط نکروزه و کلروزه و نیز خم شدن برگ به سمت پایین و فنجانی شدن برگ است. اگر میزان نیتروژن خاک زیاد شود، نسبت به برخی از بیماری ها حساس می شود.
تکثیر جعفری طلایی:
برای تکثیر گیاهان جعفری طلایی اغلب از کشت بذرها استفاده می شود. اما از قلمه زدن نیز می توان استفاده کرد که هزینه بیشتری دارد. برای استفاده از قلمه می توان بخش انتهایی شاخساره را به ۶ تا ۸ سانتیمتر تهیه نمود. بذر این گیاهان را به صورت مستقیم در محل اصلی و یا در خزانه کشت می کنند. در تهیه نشا، بذر در اواخر اسفند تا اواخر فروردین کشت می شود و نشاء پس از دو ماه آماده انتقال می گردد. کشت های دیرتر نیز امکان پذیر است ولی باعث کوچکتر شدن گل ها می شود. در روش کاشت مستقیم به تنک کردن نیاز می باشد.
