درختچه پیرو

خصوصیات گیاهشناسی درختچه پیرو (Juniperus):

درختچه پیرو (Juniperus) سرده بزرگی مشتمل بر ۶۰ گونه است که به طور گسترده در نیمکرهٔ شمالی، از مناطق سرد و قطبی مانند گرینلند، شمال سیبری و آلاسکا تا کوه های بلند مناطق گرمسیری انتشار یافته است. گونه های این سرده همیشه سبز، به صورت درختانی بلند، کوچک و یا درختچه ای و خزنده بوده، دیرزیستی و عمر برخی درختان آن بسیار زیاد و حتی تا بیش از ۲۰۰۰ سال می رسد. به جز گونهٔ J. deppeana معمولاً پوست با فلس های طولی از تنه جدا می شود. شاخه های پیرامونی گسترده و نامنظم هستند، برگ ها فلسی و آرایش آنها متقابل متلاقی و یا در چرخه های ۳ تایی، در درختان جوان همیشه سوزنی یا نیشتری شکل، ولی در درختان مسن به صورت یکی از دو نوع نامبرده و یا هر دو با هم دیده می شوند. معمولاً دو پایه، به ندرت تک پایه، گل های نر شاتونی، به شکل تخم مرغی یا واژتخم مرغی و بر روی شاخه های کوتاه انتهایی و یا محوری هستند. گل آذین یا مخروط ماده به شکل کروی و از ۳ تا ۶ فلس تشکیل شده است. در زیر بعضی و یا همهٔ آنها ۱ یا ۲ تخمک وجود دارد. مخروط کروی شکل، شفت مانند، ناشکوفا و در سال اول و یا دوم از رشد خود رسیده، فلس ها ۳ تا ۶ عدد، کم و بیش گوشتی به صورت بسته و چسبیده به هم، معمولاً موقع رسیدن به رنگ آبی تیره و یا از غبار سفید رنگی پوشیده شده و خیلی صمغ دار هستند. در داخل هر مخروط ۱ تا ۱۰ دانه گرد، تخم مرغی و یا گوشه دار با پوشش سخت و بدون بال قرار دارد. لپه ۲ یا ۴ تا ۶ عدد می باشد.

شرایط محیط رشد درختچه پیرو :

گونه های درختچه پیرو قادرند سرمای شدید و خشکی هوا را به خوبی تحمل نمایند.
درخت پیرو گیاهی است که در گستره ی وسیعی از خاک ها از جمله خاک های خشک، باز، صخره ای، تپه های جنگلی، شنی و زمین های مسطح رشد می کند. این گیاهان دارویی همچنین در زمین های ساحلی و یا به صورت منفرد و تکی در کوهستان ها نیز یافت می شوند.
نسبت به مکان هاب سایه تحمل زیادی ندارند و در نتیجه بهترین رشد را در محیط های باز با تابش کامل آفتاب خواهند داشت.
نسبت به مکان های بادخیز و نیز خاک های فقیر از نظر مواد غذایی نیز سازگار شده اند.
پیرو روشنایى پسند و آهک جو که در مقابل خشکى بسیار مقاومت می کند. رویش آن بسیار کند است. چوب آن داراى چوب درونی بسیار متراکم مى باشد، این چوب در ایران به مصرف تیرهاى ساختمانى و یا سوخت مى رسد.
یکى از جنگل هاى انبوه آن در گلستان بین مینودشت و بجنورد وجود دارد.

خواص درمانی و کاربردهای صنعتی درختچه پیرو :

سرو کوهی معمولی یا پیرو، قرن ها به علت داشتن خواص ضدعفونی کننده و مدر استفاده شده است و اغلب در بیمارستان ها و سایر مکان های آلوده از طریق سوزاندن آن محل را ضد عفونی می کردند.
این روزها بیشتر مردم به یک مصرف عمده سرو کوهی که چاشنی جین است، آشنایی دارند. از میوه توت مانند آن نیز در آشپزی برای چاشنی غذا استفاده می شود. روغن پیرو از میوه توت مانند آبی تیره رنگ درخت مخروطیان که در باغ های ما به صورت اهلی یافت می شود استخراج می شود. این روغن به وسیله بخار و از میوه توت مانند دوسـاله آن بیشتـر در اروپا، آلمان، فرانسه و ایتالیا تولید می شود.
روغن پیرو تقریباً بی رنگ و با رایحه ای تازه است. روغن های دیگری از برگ های سوزنی و چوب آن تولید می شود ولی برای استفاده در رایحه درمانی مناسب نیست.
میوه ی پیرو مدر، ضدعفونی کننده بسیار عالی و قابض است و برای بعضی اختلالات از جمله خماری، ناراحتی های پوستی، آرتروز، حبس آب در بدن، اشکالات قاعدگی و فشار عصبی مفید می باشد. از لحاظ ذهنی مغز را سم زدایی کرده و خستگی را برطرف می سازد، به ویژه هنگامی که شخص تحت فشار بوده است. قابلیت مهم این روغن خلاصی از دست سموم است. از این رو استفاده از آن در موارد آرتروز و نقرس، به دفع کریستال های اسید اوریک کمک می کند.
چون سم زدا و قابض است به رفع جوش صورت و سایر امراض پوستی که در اثر جمع شدن سموم در بدن ایجاد می شوند کمک خواهد کرد. خاصیت مدر بودن روغن برای رفع احتباس، سلولیت و مشکلات پروستات مفید است. پیرو برای ناراحتی های مجاری ادرار و التهاب مثانه و ورم کلیه و سنگ کلیه مفید است. با این حال لازم است با پزشک مشورت شود. همچنین در موارد قاعدگی توأم با درد یا قاعدگی ناقص سودمند می باشد.

نحوه تکثیر درختچه پیرو :

تکثیر درختچه پیرو از طریق کشت بذرهای آنها صورت می گیرد. این بذرها به یک دوره استراحت پس از رسیدن نیاز دارند. بهترین شرایط برای جوانه زنی بذرها، کشت در خاک های مرطوب و فشرده با نفوذ مناسب اکسیژن و هوا در خاک می باشد. بذرهای این گیاهان پس از ریزش یا به وسیله آب، پرندگان و یا پستانداران پراکنده می شوند. برخی از واریته ها از طریق ریشه دار کردن قلمه ها (استفاده از قلمه ی چوب بالغ به طول ۵ تا ۱۰ سانتیمتر به همراه پاشنه) نیز تکثیر می شوند. استقرار و توسعه ی گیاهچه ها بسیار به کندی صورت می گیرد. حتی ممکن است برخی از گیاهان، ۲۰ سال پس از کشت به حدود یک متر ارتفاع دست یابند.