گردوی سیاه

کد: ۵۱۰۴

گردوی سیاه یا BLACK WALNUT گیاهی گلدار از جنس و خانواده گردو و بومی نواحی شرقی آمریکای شمالی است.

خصوصیات گیاهشناسی:

“گردوی سیاه” یا “BLACK WALNUT” گیاهی گلدار از جنس و خانواده گردو و بومی نواحی شرقی آمریکای شمالی است. گردوی سیاه درختی خزاندار و بزرگ به ارتفاع ۳۰ تا ۴۰ متر است. همچنین دارای تنه ای صاف با تاجی گسترده و باز که تنه ای کوتاه است. پوست آن به رنگ خاکستری تا سیاه و دارای شیارهای عمیق است. مغز چوب دارای فضای خالی و پر از هوا است. برگ ها دارای آرایش متناوب، به طول ۳۰ تا ۶۰ سانتیمتر، مرکب با حدود ۱۵ تا ۲۳ برگچه ی بزرگ است. بزرگترین برگچه در مرکز دسته های برگی قرار می گیرند که حدود ۷ تا ۱۰ سانتیمتر طول و ۲ تا ۳ سانتیمتر نیز عرض دارند. گل های نر به صورت شاتون هایی آویزان به طول ۸ تا ۱۰ سانتیمتر هستند. گل های ماده نیز به صورت انتهایی و در خوشه هایی از دو تا پنج گل ظاهر می شوند. میوه ها در طول رسیدن در فصل پاییز به صورت فندقه ای با پوشش یا هاسکی نیمه گوشتی و به رنگ سبز مایل به قهوه ای که درون آن فندقه ای به رنگ قهوه ای تیره تا سیاه و دارای چین و چروک های فراوان است، دیده می شوند. تمام قسمت های میوه به همراه هاسک ها در ماه اکتبر ریزش می کنند. بذرها نسبتاً کوچک و بسیار سخت می باشند.
این درختان تمایل به تولید محصول فراوان در سال های متمادی دارند. ممکن است زمانی که درخت ۴ تا ۶ ساله شد، میوه ها شروع به تشکیل شدن نمایند ولی بیشترین میزان محصول را در سال بیستم تولید می کنند. طول عمر یک درخت گردوی سیاه ممکن است به حدود ۱۳۰ سال برسد. گردوی سیاه تا حدود اواخر بهار، زمانی که خاک در حال گرم شدن است و خطر سرمازدگی بهاره برطرف شده است، برگ تولید نمی کند.
این درختان مانند دیگر درختان راسته ی فاگالس مانند بلوط، غان یا توس، شاه بلوط و غیره، درختی یک پایه است که گرده افشانی شاتون های آن توسط باد صورت می گیرد. گل های نر و ماده به صورت جدا از هم روی یک پایه قرار دارند در نتیجه گیاهانی خود گرده افشان تلقی می شوند ولی می توانند دگرگرده افشانی نیز داشته باشند. گونه ی گردوی سیاه می تواند با گونه های دیگر جنس جوگلانس تلاقی یافته و هیبریدهای مختلفی تولید نماید.
این درختان می توانند برای تولید میوه ها یا استفاده از چوبشان و یا برای هر دو هدف تولید میوه و چوب، مورد کشت و کار قرار بگیرند.

شرایط محیط رشد:

گردوی سیاه به خاک های حاصلخیز و عمیق، نور کامل آفتاب و تابستان طولانی نیاز دارد. در آمریکا J. regia یا گردوی معمولی را بر روی گردوی سیاه پیوند می زنند تا در برابر بیماری ها مقاومتر شود.
دمای مورد نیاز آن بین ۷ تا ۲۱ درجه سانتیگراد است. پی اچ مورد نیاز برای خاک ۴.۵ تا ۸.۲ است. این گیاه برای رشد بهینه به خاک های ماسه ای – لومی، کمی اسیدی و با زهکش مناسب نیاز دارد. دمای بالای تابستان هم به مغزها آسیب می زند. دما نباید بالاتر از ۴۳ درجه سانتیگراد شود. بارندگی در بهار و تابستان سبب افزایش شیوع بلایت می گردد.

خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:

گردو از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک است. روغن آن که از قدیم برای پختن غذاها استفاده می شد، روغنی است به رنگ زرد روشن که دارای طعم مطبوع و ملایم است و به آسانی تند (اکسیده ) می شود. گردو خون ساز و تصفیه کننده خون است. درمان کننده بیماری های ریوی است. مسکن دل پیچه است. اگر از گردو و عسل و مربا درست کنید برای اشخاص لاغر و تقویت و تحریک نیروی جنسی مفید است. مربای آن ملین بوده و آپاندیس را تقویت می کند. خوردن آن از تشکیل سنگ کلیه و سنگ کیسه صفرا جلوگیری می کند. پوست درخت و پوست سبز میوه، قابض است. مصرف آن با انجیر و موز، مقوی حواس و مغز است. دم کرده برگ آن برای درمان ورم مفاصل، درمان ترشحات زنانه و بیماری سل مفید است. جوشانده برگ آن درمان کننده سر درد، سرمازدگی و بیماری های پوستی است. قسمت سبز و تازه میوه گردو را اگر با آب بجوشانید و موهای خود را با آن رنگ کنید رنگ قهو ه ای به مو می دهد .برگ تازه درخت گردو حشرات موذی مانند بید و ساس را از بین می برد. چون گردو دارای مس می باشد بنابراین به جذب آهن در بدن کمک می کند. عصاره برگ درخت گردو خاصیت میکروب کشی و باکتری کشی دارد .مقدار فسفر موجود در مغز گردو با ماهی، برنج و حتی تخم مرغ برابر است. برگ و پوست این میوه مقوی است و خاصیت تصفیه کنندگی خون را دارد. از برگ و پوست میوه گردو به خاطر وجود ماده تلخ و تانن برای درمان بیماری های پوستی استفاده می شود.
به علت داشتن ترکیبات فنلی بالا، گردو در شرایط درون شیشه ای خاصیت آنتی اکسیدانتی داشته و از تقسیم بی رویه سلول ها و تشکیل تومور جلوگیری می کند. آزمایشات درون شیشه ای در آزمایشگاه نشان داده است که گردو می تواند از تجمع چربی در سرخرگ ها جلوگیری کرده و از اینرو در رژیم های غذایی افراد مبتلا به بیماری های قلبی عروقی می توان از آن استفاده نمود.

ارزش غذایی:

هر ۱۰۰ گرم از بخش خوراکی میوه های این گیاه حاوی ۲۵۸۶ کیلوژول (۶۱۸ کیلو کالری) انرژی، ۹.۹۱ گرم کربوهیدرات، ۰.۲۴ گرم نشاسته، ۱.۱۰ گرم قند، ۶.۸ گرم فیبرهای رژیمی، ۵۹ گرم چربی، (۳.۳۶۸ گرم اسیدهای چرب اشباع، ۱۵.۰۰۴ گرم اسیدهای چرب غیراشباع تک باندی، ۳۵.۰۷۷ گرم اسیدهای چرب غیراشباع با پیوند چندگانه، ۲.۰۰۶ گرم امگا-۳، ۳۳.۰۷۲ گرم امگا-۶)، ۲۴.۰۶ گرم پروتئین، ۴۰ IU ویتامین آ، ۰.۰۵۷ میلیگرم ویتامین ب-۱ یا تیامین، ۰.۱۳۰ میلیگرم ویتامین ب-۲ یا ریبوفلاوین، ۰.۴۷۰ میلیگرم ویتامین ب-۳ یا نیاسین، ۱.۶۶۰ میلیگرم ویتامین ب-۵ یا پانتوتنیک اسید، ۰.۵۸۳ میلیگرم ویتامین ب-۶، ۳۱ میکروگرم ویتامین ب-۹ یا فولات، ۱.۷ میلیگرم ویتامین ث، ۱.۸۰ میلیگرم ویتامین ای، ۲.۷ میکروگرم ویتامین کا، ۶۱ میلیگرم کلسیم، ۳.۱۲ میلیگرم آهن، ۲۰۱ میلیگرم منیزیم، ۳.۸۹۶ میلیگرم منگنز، ۵۱۳ میلیگرم فسفر، ۵۲۳ میلیگرم پتاسیم، ۲ میلیگرم سدیم، ۳.۳۷ میلیگرم روی و ۴.۵۶ گرم آب می باشد.

ترکیبات شیمیایی:

تحقیقات نشان داده که میوه های این گیاه دارای اسیدهای چرب متداول مانند لینولئیک اسید، اولئیک اسید، لینولنیک اسید، پالمیتیک اسید و استئاریک اسید می باشد. شفت های این میوه ها حاوی جوگلان (۵-هیدروکسی ۱ و ۴- نفتوکینون)، پلامباگین و تانن است.
برگ این گیاه دارای ۳ درصد اینوژیت، اسید الاژیک، اسید گالیک و اسانسی با بوی مخصوص و مقداری پارافین، تانن، مواد چرب و املاح معدنی مانند کلسیم، پتاسیم، منیزیم، باریوم و همچنین کاروتن است .
پوسته گوشتدار میوه سبز گردو دارای امولسیون، قند و اسیدهای آلی مانند اسید سیتریک، اسید مالیک، فسفات ها و اگزالات کلسیم است .

تکثیر:

ازدیاد گردوی سیاه هم به روش جنسی (بذر) و هم به روش غیر جنسی امکان پذیر است. در پایه های جنسی خصوصیات بسیار متغیر بوده و کیفیت میوه و درصد پوست میوه آنها قابل پیش بینی نیست. در صورتی که تکثیر آن از طریق غیر جنسی سبب یکنواختی محصول در باغ می گردد.
برای ازدیاد به روش غیر جنسی از پیوند ارقام تجاری خوب بر روی پایه های بذری استفاده می شود. از روش های غیرجنسی ازدیاد آن می توان به پیوند شاخه، پیوند جوانه، خوابانیدن و ریز ازدیادی اشاره کرد.
برای جوانه زدن و رشد مطلوب، بذر گردوی سیاه به (سرمادهی) استراتیفه کردن نیاز دارد، هر چند که برخی از بذرها حتی بدون سرمادهی نیز جوانه می زنند. میزان سرمادهی مناسب برای بذر این گیاه مدت ۲ تا ۳ ماه در دمای ۳ تا ۵ درجه سانتیگراد است. در طی مدت سرمادهی بذرها باید تهویه کافی داشته باشند.
زمان کاشت بذر آن در بهار بوده و عمق مناسب برای کاشت آن ۷ سانتیمتری خاک می باشد.
خوابانیدن شاخه های تیمار شده با مواد تنظیم کننده رشد گیاهی مانند NAA, IBA, IAA با غلظت های نسبتا بالا، به خاطر ریشه زایی مناسب شاخه های خوابانیده شده، روشی مناسب برای ازدیاد این درختان است. اما این روش تکثیر در سطح وسیع قابل اجرا نمی باشد.

هشدار:

مانند سایر گردوها، ریشه ها، برگ ها و هاسک های این گیاه حاوی موادی به نام جوگلان است که خاصیت آللوپاتی برای این گیاه ایجاد می کند و مانع رشد علف های هرز و گیاهان دیگر در اطراف آن می شود. گیاهانی نظیر سیب، گوجه و درخت توس سفید از جمله گیاهان مثمری هستند که تحت تأثیر جوگلان تولید شده توسط گردوی سیاه قرار می گیرند بنابراین نباید اطراف گردوهای سیاه این درختان را کشت نمود.
همچنین در بستر نگهداری اسب ها نباید از چوب گردوی سیاه استفاده کرد زیرا سبب بیماری لمینیتیز (ورم یا لنگی پای اسب) می شود.